Pakhtoon | The Magazine Publishing Since 1928
متعلقه مضامين
ورځپاڼه “جنګ”، کراچۍ، جنوري 21، 2016
باچا خانه!
تۀ يو داسې ځوان وې
چې د انګرېزانو بېړۍ او هتکړۍ
درباندې نۀ وې پوره
ستا لۀ ګوتو وينه بهېده
خو تا هډو د رحم اپيل نۀ کولو
تا خو د انګرېزانو او د پاکستاني مارشل لاءګانو
غلامي هم قبوله نۀ کړه
تا پۀ “جلال اباد” کښې د ښخېدو وصيت وکړو
مونږ ستا فکر، حريت پسندي او ډېرې قربانۍ نۀ دي هېرې کړې
مونږ ستا پۀ نامه پوهنتون جوړ کړو
چې زلمي او جونه پۀ کښې تعليم حاصل کړي
زما د وړو وړو کلو او چمونو
ټول هلکان او پېغلې به ستا پۀ نامه زدکړې د پاره
پوليو پټو باندې را تېرېدلې
چې پۀ کورونو کښې به ئې غوښه نۀ پخېده
پۀ سبزۍ به ئې ګزاره کوله
خو چې کله ئې پۀ لاسونو کښې )قلمونه( کتابونه ونيول
نو ځان ئې د بادشاه نه کم نۀ ګڼلو
زمونږ نېکانې پاکې )حيا دارې( لوڼه
د اجازت پۀ درشل لۀ کوره زدکړې لۀ راتلې
باچاخانه!
زما څوکيدارانو کښې هم ستا روح ؤ
هغوي ستا د نامې عزت وساتۀ
باچا خانه!
لۀ مونږ چاپېره “چنګېزيت” خاورې ايرې کړه!
زمونږ همت لۀ درانۀ باره سلامت وساته!
چې د مذهب پۀ نامه څټونه ماتوي، لګيا دي
د زوال پرستو شېطانيت فنا کړه!
باچا خانه!
نن د ځوانانو وينې ما وليدې، تۀ را ياد شوې
باچا خانه! وګوره پينځۀ دېرش کلنے “حامد حسېن” د بهر نه لوستلے راغلے ؤ
چې ستا نوے نسل د تعليم پۀ کاليو ښائسته کړي
هغه هم د دهشت ګردۍ ښکار شو
زما خپل زلمي زامن هم ووژلے شول
زما هاغه څوکيدار ډېر يادېږي
چې ظالمان ئې قابو کړي وو
هغه هم شهيد شو
باچا خانه!
تا ته به ستا د بچو پۀ شهادت هم دومره افسوس وي
څومره چې درته مونږ ملامته يو
تاسو د پېرنګي سامراج نه د ازادۍ غوښتو لپاره
“خدائي خدمتګار”، “سور پوشان” تيار کړي وو
او د ژوند يوه اوږده موده دې د جېل د تورو تمبو شا ته تېره کړه
د تقسيم نه پس چې مسلمانان پۀ لارو کوڅو کښې پۀ ډېره بې دردۍ قتلېدل
نو د مهاتما ګاندهي سره دې اوږه پۀ اوږه
د دې بې دردۍ او بې رحمۍ خلاف اواز پورته کړو
د سکهانو او هندوانو سترګو د وينو دارې وهلې
پېغلې تښتولې شوې، بچي قتلولے شول
او تر دوو کلونو د خونرېزۍ دغه سلسله جاري وه
اوس لکه چې مونږ بوډاګان شوي يو
زلمے کهول مخ پۀ وړاندې ليدل غواړو
د امريکې “هوا خوارۀ” پاکستاني حکمرانان چاپلوسه شوي دي
او پۀ دهشت ګردو ئې د مجاهدينو نامه ايښې ده، ترتيب او تربيت ئې کوي
او د جهاد پۀ نامه ئې ټول پاکستان، ګړد افغانستان کښې خوروي لګيا دي
اوس چې ئې تورې پۀ سر ځانګي نو څۀ ته “ښۀ طالبان” وائي، څۀ ته بد
دوي له وسله ورکوونکي هم زمونږ خپل خلک زمونږ دوستان دي
اوس دا حال دے چې مېندې او پلرونه خپل بچي
سکولونو، کالجونو او پوهنتونونو ته نۀ لېږي، وېرېږي
د نا لائقتوب حد دے چې وړو بچيو ته د ګولۍ چلولو د چلونو زده کولو خبرې کېږي
کتاب او قلم نيوونکو لاسونو کښې ټوپکې تماچې ښې نۀ ښکاري او نۀ دا څۀ ښې خبرې دي
مونږ خو د ماشومانو لاسونو کښې د ټوقنو وسله هم ورکول نۀ غواړو
باچا خانه!
خپله ورورولي راويښه کړه!
چې د ټولو دهشت ګردو بېخ بنياد وباسي
