د سلو لفظونو قیصه – رحمت دیوان
پۀ کلي وېره خوره وه
څڼورو زلمو ټوپکې پۀ اوږه
د ظلم بازار تود کړے ؤ
اوازه وه
چې د شپې مشران هم راځي
د کلي خلق د وېرې لۀ لاسه لۀ خپلو کورونو نۀ راوتل
د چا چې د ډوډۍ لمبر ؤ
هغوي هر څۀ لۀ ماښامه ور رسولي وو
پۀ يوۀ کور کښې يو ماشوم ترهېدلے د مور غېږ کښې پروت ؤ
مور ئې ورته وئيل،
“بچيه! وېرېږه مۀ!
خداے پاک شته،
لۀ دې ظلمه به مو خلاص کړي.”
نيمه شپه، کلے خونړيو غړمباو واخست
درانۀ درانۀ بمونه راوغورځېدل
سحر ټول کلي د شکرانې لمونځ ادا کړو