قيصه زما د مسقبل سائله! – پښتون

دنيا کښې خواوشا اووۀ اربه خلک ژوند کوي. کۀ د خاص خلکو خبره کوو نو څو قسمه دي ځکه چې څوک د دولت پۀ وجه خاص وي، څوک د څوکۍ پۀ وجه او څوک د خپل کار او زيار پۀ وجه. د دولت او څوکيو لۀ وجې شهرت تر څۀ مودې وي ځکه چې دواړه دغه توکي تلعمري نۀ وي. خو يو وصف د ځنې انسان داسې وي چې هغه تل ترتله د خلکو پۀ زړونو کښې ژوندے ساتي او د زمانې ګردونه ئې خاپونه نۀ شي ورانولے. داسې ډېر وصفونه شته چې انسان ژوندے ساتي خو بيا داسې ډېر کم وصفونه دي چې انسان د ژوندي ساتلو سره سره دغه انسان پۀ نورو خلکو نازوي هم . خبره ډېره نۀ شاربو او راځو خپل مطلب ته. د تېرې مياشت پۀ شلمه يعنې پۀ ۲۰ جون ټول پښتون اولس د پښتو ژبې وتلے، منلے او اولس ستائيلے د پښتنو د کوڅو جادوګر شاعر ښاغلے رحمت شاه سائل صېب داسې وستائيلو چې روايت مات هم شو او جوړ شو. پۀ دې خبره نۀ کوو چې د سائل صېب د نمانځنې ورځ ولې مخې ته راغله ځکه چې خبره به اوږده شي . خو دا خو به ضرور وايو چې څنګه پۀ لوے کچ سائل صېب وستائلے شو. کۀ څۀ هم سائل صېب د فن هغه پړاو او هغه مقام ته رسېدلے چې ورته د ستائنې هډو ضرورت نشته خو بيا هم د ځان ځانۍ او ادب بېزاره چاپېرچل پۀ دې لنډ تنګ وخت کښې داسې د اولس لۀ خوا پۀ دومره مينه د سائل صېب ستائل وړه نه بلکې لويه خبره ده. کۀ وګورو نو ژوندي قامونه تل هم داسې کوي خو مونږ ته دا خبره عجيبه ځکه لګېده چې مونږ پۀ حېث د قام مرده پرست يو او پۀ ژوندوني ډېر خال خال د چا عزت کوو. خو ولې د سائل صېب پۀ قيصه کښې دغه روايت څۀ چې دغه تور هم مات کړے شو او پۀ ياده ورځ پۀ ټولنيزو رسنيو صرف او صرف د سائل صېب د نامې او ټکيو رنګونه خوارۀ وارۀ وو. او داسې يو عجيبه کېفيت ؤ چې چا ته هم دا غږ رسېدو نو دغه غږ ئې بدرګه کولو. اوس سوال راپېدا کېږي چې اخر ولې؟ دا سوال خو اول راپېدا کېدل نۀ دي پکار ځکه چې خپل يو اتل او قامي مبارز ستائل څۀ ناشونې نۀ ده خو لکه څنګه چې مونږ ووئيل چې مونږ بلد نۀ يو نو ځکه راته دا هر څۀ ډېر ناوياته او وړومبي ځلي ښکاره شو. بهر حال، دا ځکه چې سائل صېب کۀ يو خوا د دور يو لوے شاعر دے نو بلخوا ئې غږ دومره زورور او ټکي دومره جادوګر دي چې ځان ئې نۀ صرف هر چا ته رسولے دے بلکې پۀ هر چا ئې ځان منلے هم دے. او ځکه مونږ ښۀ پۀ ډاډ دا وئيلے شو چې سائل صېب د ګوتو د شمېر هغه يو څو د قلم خاوندانو کښې دے چې پۀ ژوند نازولے، ستائيلے او منلے شوے دے. د سائل صېب هر شعر د خپل قام يوه وريته چغه ده. د سائل صېب هر شعر د خپل قام د درد يوه څړيکه ده . د سائل صېب هر شعر د خپل قام د پرهر پرهر وجود يو تصوير دے. د سائل صېب هر شعر کښې د وطن فريادونه، ښائستونه او دردونه پټ دي. سائل صېب کۀ خاوره ژاړي نو ستائي ئې هم . کۀ ژاړي نو ځانله نه بلکې د قام پۀ غم ژاړي. کۀ د وطن پۀ پسرلو مئين دے نو هسې نۀ دے بلکې د ژوند پۀ ډېرو دشتو اوسېدلے دے . کۀ جادوګرو ټکي ورسره دي نو هسې نۀ دي بلکې د ژوند پۀ لمبو کښې ډېر ډېر لمبېدلے دے. کۀ غږ ئې جانان ته رسي نو هسې نۀ ده بلکې د يار کوڅو کښې ډېر لوغړېدلے دے. کۀ حالاتو هر څومره ځپلے دے خو ورک شوے نۀ دے بلکې هر ځاے ټوکېدلے دے . دا ولې؟ دا ځکه چې سائل صېب ځانله نه بلکې خپل قام له ژوند کوي. او هم دا وجه ده چې سائل نن پښتانۀ درنوي، ستائي او مني . يو ځل بيا وايم چې سائل صېب ته هېڅ قسمه د ستائنې اړتيا نشته ځکه سائل ځانله يو دور او مکتب دے خو دا هم بې درېغه د خوشالۍ خبره ده چې پښتانۀ شکر دے دومره شو چې پۀ ژوندوني خپل يو اتل او محسن وستائي. دا لړۍ کۀ يو خوا پۀ دې بابله ډېره د ستائنې وړ ده نو بلخوا بايد چې مونږ خپلو اتلانو لپاره هم داسې جذبه اومينه ولرو ځکه داسې جذبه کۀ د مينې زېرے راوړي نو د يو قام د ژوندي کېدو اعلان هم کوي.

قيصه زما د مستقبل سائله

چې شپه لري څنګ به سحر نۀ لري

دا هم ولولئ

!!!Absolutely Not – پښتون

اېمل ولي خان دې خداے زر کلن کړي چې څۀ هم وائي نو بېخي د …